نظر بزرگان و اندیشمندان راجع به عدل و عدالت:


حضرت علی علیه السلام می فرمایند:

ایمان بر چهار پایه استوار است: بر صبر و یقین و عدالت و جهاد. عدالت نیز چهار شاخه دارد: فهم ژرف نگر، دانش عمیق، حکمت شکوفا و بردباری پایدار. هر که بفهمد، از ژرفای دانش آگاه گردد و هر که از ژرفای دانش آگاه شود، از چشمه های حکمت سیراب گردد و هر که بردبار باشد، در کار خود کوتاهی نورزد و درمیان مردم با خوشنامی زندگی کند.


لسان الغیب حافظ شیرازی:


عدلِ سلطان گر نپرسد حالِ مظلومانِ عشق

گوشه‌گیران را ز آسایش طمع باید بُرید

تیرِ عاشق‌کُش ندانم بر دلِ حافظ که زد

این قَدَر دانم که از شعرِ تَرَش خون می‌چکید



صائب تبریزی:


عدالت کن که در عدل آنچه یک ساعت به دست آید

میسر نیست در هفتاد سال اهل عبادت را



حکیم ابوالقاسم فردوسی:


اگر دادگر باشی و پاک دین

ز هر کس نیابی به جز آفرین

وگر بدنشان باشی و بدکنش

ز چرخ بلند آیدت سرزنش

جهاندار اگر دادگر باشدی

ز فرمان او کی گذر باشدی



ارسطو:

ارسطو سعادت را که خیر نهایی اعمال انسانهاست، به فعالیت نفس در انطباق با فضیلت تعریف می کند و عدالت را در رأس فضایلی می داند که تحقق بخش سعادت بشر است. از دیدگاه ارسطو عدالت فضیلت کامل است چون عدل ورزیدن مستلزم به کار بردن همه فضایل است. عدالت از این جهت نیز فضیلت کامل است که آدمی آن را نه تنها در خویشتن بلکه در ارتباطش با دیگران نیز تحقق می بخشد. ارسطو عدالت را به حد واسط میان افراط و تفریط تفسیر می کند.